شامگاه یکشنبه ۴ مهر ماه کارگاه انتقال تجربه مریلا زارعی بازیگر سینما در چهاردهمین جشنواره فیلم مقاومت در پردیس سینمایی ملت برگزار شد.
مریلا زارعی در ابتدا با اشاره به فیلم سینمایی «شیار ۱۴۳» ساخته نرگس آبیار گفت: این فیلم توانست به قلب مخاطبان نفوذ کند البته باید بگوم که «شیار ۱۴۳» خیلی بیشتر از اندازه ای که برایش تصور شده بود حرکت کرد چون یک قهرمان زن داشت و این قهرمان زن مادری بود که به دلیل وقوع جنگ وارد فضاهایی شد که او را از یک نقطه به نقطه ای دیگر رساند. در واقع شخصیت آن فرد به گونه ای بود که او را از نارضایتی به یک یقین رساند. این نقطه درست جایی است که رادیو را از کمر باز کرد و در همین لحظه عزیزش به او رسید.
وی افزود: من به واسطه کارم، ژانرهای مختلف مانند سینمای کمدی، اجتماعی و … را تجربه کرده ام به هر حال یک بازیگر باید در همه سبک ها توانایی خود را نشان بدهد و بتواند ایفای نقش کند اما کاری که من در «شیار ۱۴۳» کردم فراتر از کارهای یک بازیگر بود که همواره در آثار سینمایی انجام می دهد یعنی یک بازیگر وقتی نقشی ایفا می کند خودش را به جای آن کاراکتر می گذارد و سعی در نزدیک شدن با او دارد اما آنچه که در شخصیت الفت بود برای من در دسترس نبود به همین منظور باید کار دیگری انجام می دادم. برای مثال باید کاری بیش از صحبت کردن با مادران شهید انجام می دادم. به هر حال این حوزه شهودی است.
شخصیت الفت را سر سجاده نماز پیدا کردم
زارعی عنوان کرد: من هر گاه فیلمی بازی می کنم موسیقی مربوط به آن هم در ذهنم شکل می گیرد اما وقتی مشغول کار در «شیار ۱۴۳» بودم هیچ موسیقی مرتبطی با شخصیت الفت در ذهنم شکل نمی گرفت. می توانم بگویم من شخصیت الفت را سر سجاده نماز پیدا کردم. می خواهم روی این نکته تاکید کنم که تجربه بازیگری و کارگردانی این فیلم فراتر از یک فیلم معمولی بود.
این بازیگر بیان کرد: وقتی مشغول بازی در «شیار ۱۴۳» بودم سعی می کردم متمرکز باشم به همین دلیل هنگامی که سر سجاده نماز بودم خلاقیت به سراغ من می آمد. البته در برخی از سکانس ها با کارگردان اختلاف نظر داشتم و به عنوان یک بازیگر حس می کردم که آن صحنه باید به گونه ای دیگر باشد حتی به یاد دارم که در یکی از پلان ها حدود ۴۵ دقیقه با نرگس آبیار بحث کردم اما با این حال می توانم بگویم چیزی که «شیار ۱۴۳» را متفاوت کرد حرمت خون شهدا بود.
بازیگر «بادیگارد» افزود: یک بار کارگردان اثر در یکی از نشست ها گفته بود که من وقتی مشغول بازی در «شیار ۱۴۳» بودم روزه بودم در واقع آنجا روزه برای من مفهوم دیگری پیدا کرده بود. من در آن زمان کارهایی انجام می دادم که خودم را موظف به انجام آن کارها و رفتارها می دانستم. به هر حال باید برای نشان دادن الفت خودم را صیقل می دادم به همین منظور تمام آنچه که در این سال ها یاد گرفته بودم در نقش الفت اجرا کردم.
«شیار ۱۴۳» بیشتر شبیه تله فیلم بود ولی حال الفت به آن جان بخشید
زارعی ادامه داد: زمانی که این فیلمنامه را خواندم متوجه شدم که متن آن بیشتر شبیه یک تله فیلم است البته خیلی ها به این موضوع اشاره کرده بودند اما چیزی که «شیار ۱۴۳» را تبدیل به یک اثر سینمایی کرد، حال الفت بود که به آن جان بخشید. آن تربت شهدا بود که دل ما را لرزاند.
وی گفت: در صحنه ای که قرار بود الفت استخوان های فرزندش را به آغوش بکشد از گلاره عباسی درخواست کردم که اشک بریزد زیرا پیش از آن یک مستند دو دقیقه ای از یک مادر شهید دیده بودم و به نظرم در این لحظه الفت سکوت می کرد و اشک نمی ریخت و در همان صحنه بود که پیشنهاد دادم هنگام نزدیک شدن به تابوت کفش های خودم را در بیاورم زیرا ما این عقیده را داریم که وقتی به یک مکان مقدس می رسیم باید کفش هایمان را در بیاوریم.
این بازیگر در پایان خاطرنشان کرد: من برای بازی کردن صحنه آخر که الفت به تابوت نزدیک می شد از تابلوی «عصر عاشورا» اثری از استاد فرشچیان استفاده کردم و به همان صورت به تابوت نزدیک شدم.
در پایان این کارگاه، مریلا زارعی بسته ای به همراه داشت که آن را باز کرد و محتوای این بسته تربت یک شهید تازه تفحص شده بود.
