حجتالاسلام سیدرضا رضوی، امام جمعه بستانآباد در گفتگو بیا دیار شهریار اظهار کرد: زندگی قرآنی بر اساس رعایت مقررات، عدالت، احسان، صفا و صمیمیت است و مردمی که این گونه زندگی کنند، دارای اطمینان خاطر و آسایش خواهند بود و سعادت ابدی و جاودانه را در آغوش خواهند گرفت.
وی افزود: مهم ترین نقشی که قرآن توانسته با آن عظمتش در زندگی ما داشته باشد ایجاد صبر در برابر سختی‌ها و مشکلاتی است که روزمره با آن مواجه می‌شویم و چه بسیار موانعی که با حضور قرآن از سرراه برداشته شده‌اند.
وی با استناد ه آیه ۱۲ سوره حجرات بیان کرد: در این آیه می‌خوانیم: ای انسان ما شما را از زن و مرد آفریدیم و شما را شعبه شعبه و قبیله قبیله قرار دادیم تا همدیگر را بشناسید. با کرامت ترین شما نزد خدا با تقواترین شماست، خدای سبحان به حق دانا و خبره است.
حجتالاسلام رضوی، با اشاره به فرموده پیامبراکرم(ص) ادامه داد: حضرت محمدمصطفی(ص) می‌فرمایند: حکایت قرآن و مردم حکایت زمین و باران است: درحالیکه زمین مرده و خشکیده است، ناگاه خداوند بر آن باران می فرستد و زمین تکان می‌خورد، سپس باران‌های تند را فرو می ریزاند و زمین تکان دیگری می‌خورد و رشد می‌کند، آنگاه پشت سر هم نهرها را از دره ها جاری می‌سازد تا آنکه زمین می‌روید و گیاهان بالیدن می‌گیرند و خداوند آنچه را مایه آراستگی زمین و خوراک مردم و حیوانات است از دل آن بیرون می آورد. قرآن نیز مردمی را که آن را بپذیرند چنین می‌کند.
امام جمعه بستانآباد یادآور شد: می‌توان گفت گوهر جان و روح مسلمان، چه مرد و چه زن، به مانند کاشی معرّقی است که از تأثیر آیات قرآن بر گوهر بشر، ساخته شده است.
وی افزود: قرآن که سنت پیامبر(ص) مکمل آن است، حتی به شیوه ظریف و لطیفی بر همه جوانب ادب تأثیر می‌نهد؛ ادب نه فقط شامل افکار، گفتار و کردار، بلکه حالات بدنی و قوای جسمانی را نیز شامل می‌شود؛ یعنی اینکه مسلمان سنتی به هنگام قدم‌زدن یا سخن‌گفتن، ورود به مسجد، نشستن در یک جمع یا سلام‌کردن به دیگران، چگونه ظاهر شود، بخشی از ادب اوست. به علاوه قرآن کریم قوای باطنی، به‌ویژه حافظه را دگرگون می‌کند و حتی بر رؤیاهای مؤمنان تأثیر می‌گذارد.
حجتالاسلام رضوی تأکید کرد: جوامع انسانی همواره یک سیر تکاملی داشته و دارد. حیثیّت اجتماعی انسان، مانند سایر حیثیت‌ها و خواص او، پدیده ای است که ذات اقدس الله از ابتدا آن را متکامل نیافریده، بلکه همانند سایر خواص روحی و پدیده‌های انسانی، به تدریج رشد می کند و از نظر کمی و کیفی کامل می‌شود و چنین نیست که به یک باره یک جامعه چند میلیونی عالم کامل خلق شده باشد.
